Jas aan. Gaan.

De koelkast raakt leger en leger. De voorraadkast idem dito. Mijn noodpak houdbare melk is al aangebroken. De tijd dringt om weer boodschappen te doen. Toch stel ik dat moment uit. Voor de zoveelste keer. Net zo vaak totdat het echt moet. Op het laatste moment besluit ik om mijn telefoon te pakken en een app te openen om mijn bestelling online te doen. Net zo makkelijk. Hoef ik de deur niet uit. Ik stel mijzelf de vraag hoe het komt dat ik dit prefereer boven er fysiek even tussenuit te zijn. Thuisblijven voelt fijn, veilig en geborgen. Het is niet de eerste keer dat er een periode is aangebroken waarin ik de deur niet uit kom. Dat ik letterlijk en figuurlijk naar binnen keer. Dat gebeurt vaker. De ene keer duurt het langer dan de andere keer. Mijn hoofd weet inmiddels dat het steeds moeilijker wordt naar buiten te gaan, naarmate ik langer binnen blijf. Ik heb ooit eens zo'n lange tijd niets ondernomen, dat een vriendin zei dat ik op moest passen dat ik geen straatvrees ontwikkelde. Hier schrok ik wel van. Was het zo erg? Was dat het juiste label? Ik voel mij gewoon k u t. Geen honger. Een brok in mijn keel. Gordijnen dicht.

Het regent buiten. Ik zit op de bank. Ik lig in bed. Dagen gaan voorbij dat er niets uit mijn handen komt. Dat ik voor me uit zit te staren. Dat mijn hoofd overuren maakt. Dat ik verdrietig word. Omdat het leven niets voorstelt. Waarom zijn we hier op aarde? Werken, voldoen aan allerlei regels. Mee in de pas. Met welk doel? Iedere dag is hetzelfde. Zou iemand mij missen? Er is niemand die belt, die echt geïnteresseerd is. Die mij echt kent. Wat doet het er ook toe. Ik sta stil. Terwijl de rest van de wereld doordraait. Ik heb geen zin om mensen te zien. Binnen heb ik alleen met mijzelf te dealen. Geen mensen die van alles vragen, van alles verwachten, van alles wat vinden. Geen ingewikkelde processen, dingen die moeten. Geen communicatie, geen aanraking, geen blikken. Geen gezeik. Geen. Rust. Heerlijk. Mijn sombere gedachten nemen de overhand. Kon ik maar weg. Jas aan. Gaan. Alleen. Ik heb niemand nodig. Zo is het altijd geweest. Ik moest overleven. Als klein meisje. Alleen ik, ikzelf ben mijn beste vriend. Is dat waar het om gaat?

Noem het een depressie, noem het straatvrees. Ik noem het liever cocoonen, want gelukkig ben ik bij machte om weer uit die tijdelijke malaise te kruipen. Om  het licht weer te zien. De balans weer terug te vinden. Opnieuw te stralen en met een glimlach de deur te openen.

Voel jij weleens langere tijd de behoefte om niemand te zien? Kun je jezelf weer herpakken? Heb je hulp nodig om inzicht te krijgen en de balans weer te vinden? Neem dan contact met mij op.